Vorige week was ik aanwezig
bij een Pranay Zen in de natuur.
We zaten met elkaar op het gras,
om ons heen de geluiden van vogels
maar ook die van mensen
die aankwamen of juist net vertrokken.
Ondanks het feit dat het al avond was,
was het nog aangenaam warm.
Terwijl ik luisterde naar de woorden van Pranay
kon ik plots ervaren
hoe ik één werd met alles dat me omringde:
een enorme weidsheid,
een oneindige weidsheid
nam bezit van me..
of misschien beter gezegd
daar werd ik één mee.
Ik bestond niet langer
als afgescheiden persoon.
Voorbij de grenzen van mijn lichaam, van mijn vorm,
voorbij de grenzen van alle vormen om me heen,
was er alleen nog
eenheid.
En een diepe ontspanning.
Het contact met de natuur,
het zitten op de aarde,
gaf een moment hetzelfde gevoel,
als toen ik me gedragen voelde door de luie stoel.
Nu zonder enige vorm van stoel,
gewoon zonder enige steun,
anders dan de houding van mijn eigen lichaam,
voelde ik me opnieuw gedragen
en niet alleen door de grond,
de aarde waarop ik zat.
Ik voelde me gedragen door
het geheel, het bestaan.
En dat ging gepaard met
een overweldigend gevoel van vertrouwen.
De overtuiging dat het bestaan me
"in mijn ontspannen toestand zal steunen
en precies daarnaartoe zal brengen
waar het me hebben wil"...
Woorden van Osho
die horen bij mijn basiskaart:
Going with the Flow
ofwel meestromen...
Het is een beetje suf voorbeeld
maar één van de obstakels voor mij in de natuur
is het feit dat je als vrouw niet even tegen een boom aan plast.
(Hoewel ik een plastuit voor vrouwen ontdekt heb
waarmee je dat wel zou kunnen! Maar die heb ik nog niet in huis..)
De hele dag zat ik er dan ook een beetje over in
wat ik nou moest doen als ik zou moeten plassen.
Beetje Murphy's law natuurlijk
-dat is vragen om moeten plassen-
en zo moest ik inderdaad vanaf het moment
dat de Pranay Zen startte al plassen...
Mijn denken wilde, zoals het denken eigen is,
direct onrust en paniek zaaien
maar ik besloot het te negeren
en me te openen voor het moment zelf.
Dat haalde in ieder geval de druk van mijn blaas
en maakte de ruimte vrij voor de bijzondere ervaring
die ik hierboven geprobeerd heb te omschrijven.
Na afloop van het zitgedeelte,
in de pauze voor het wandelgedeelte,
voelde ik mijn blaas wel aardig
en besloot wat opties om te kunnen plassen langs te gaan..
Het vertrouwen dat vrijgekomen was tijdens het zitten,
de ontspanning en de opening waren nog merkbaar
en ik bemerkte lang niet zo'n stress
als ik anders op dit soort momenten kan ervaren.
Toen ik stond te wachten op een mogelijke plas optie
kwam net één van de andere deelneemsters
uit haar camperbus en vroeg of er wellicht meer mensen
waren die moesten plassen..
ik kon gewoon plassen op haar toiletje!
Dat noem ik nog eens op het juiste moment
op de juiste plaats zijn. :)
Ik weet dat het niet had hoeven gebeuren
maar toch voelde het als een voorbeeld
dat het bestaan me leidt als ik me er voor open stel.
Het deed me beseffen dat het leven me
eigenlijk steeds daarheen probeert te brengen
waar de beste mogelijkheid is.
En dat ik als ik ontvankelijk ben
en in vertrouwen meestroom
ook bij die beste optie uit kan komen.
De beste mogelijkheid onder de omstandigheden
waarin ik me bevind natuurlijk.
De beste optie van alle mogelijke opties.
Niet per se de leukste of meest geweldige optie
omdat die nu eenmaal niet altijd (direct) mogelijk is.
Maar wel altijd de beste mogelijkheid
in het moment.
Het deed me ook beseffen dat de mogelijkheid
waar het bestaan me heen wil voeren
lang niet altijd de optie zal zijn
die ik in gedachten heb.
Zoals ik bijvoorbeeld in eerste instantie bezig was
met een andere optie om te kunnen plassen
en er spontaan een nieuwe mogelijkheid zich aandiende...
Tegelijkertijd is het ook zo
dat als ik niet bezig was gegaan met die andere optie
ik ook niet op de plaats had gestaan
waar deze nieuwe mogelijkheid zich spontaan voor deed.
Dat doet me beseffen
dat ik dus ook niet hoef te wachten tot ik helder zie
waar het bestaan me hebben wil
maar dat ik gewoon
vanuit een ontvankelijk en vertrouwensvol zijn
kan gaan meestromen.
Het doet me ook beseffen
dat mijn denken de beste mogelijkheid
helemaal niet hoeft te overzien of te begrijpen.
Het bestaan weet vele malen beter dan mijn denken
waar ik het beste kan zijn
omdat mijn natuurlijk zijn niet van mijn denken
maar van het bestaan zelf afkomstig is.
Dat besef steeds dieper binnen laten komen,
het besef dat de natuurlijke stroom me niet alleen daar brengt
waar het bestaan me hebben wil
maar me daardoor ook daar brengt
waar ik van nature het beste kan zijn
kan het ook steeds makkelijker maken
om los te laten, te ontspannen
en me over te geven
aan die natuurlijke stroom van het leven zelf.
Die overgave,
dat ontvankelijk, vertrouwensvol
hier nu zijn
en mee dobberen op de stroom van het leven
is eigenlijk niet iets anders dan
meedoen in het spel van het leven.
En dat doet me denken aan
één van de betekenissen van mijn naam,
van Salila:
"Ik ben een Goddelijk spel.".
En dat mijn naam op die manier
dus ook direct verbonden is
aan mijn basisconstitutie, aan mijn basiskaart:
meestromen.
♥