1. Als er een Salila is...

Toen Pranay net tijdens de Pranay Zen sprak aan de hand van 'Tantra, het allerhoogste inzicht' van Osho, kwam er naar aanleiding van de volgende woorden 'Als er een Naropa is, is er een weg.' spontaan in mijn geest vrij:

Als er een Salila is, is er een weg.

Dat wat niet onder woorden gebracht kan worden, kan wel gedeeld worden met iemand die zich open en ontvankelijk naar een Meester opstelt. Dat wat niet onder woorden gebracht kan worden, moet gedeeld worden met iemand die oprecht en toegewijd is. Mijn ontvankelijk zijn is één van mijn sterke kanten. Mijn toewijding en devotie hebben de kracht om datgene dat voorbij gaat aan de woorden in me op te kunnen nemen. Zo is Osho in me tot leven gekomen en ook Prana, de energie waar Pranay mee spreekt. En dát is erg vreugdevol.

Toen ik in stilte was, heb ik een beeld gezien waarin ik mezelf ook herkende: het beeld symboliseerde de ontvankelijke houding, de overgave, de toewijding, de rust, de stilte, de leegte, het vertrouwen en niet in de laatste plaats de liefde die daarvoor nodig zijn. Ik heb me op een bepaalde manier lang geschaamd voor mijn ontvankelijk zijn, voor mijn devotie en dat begin ik in deze tijd beter te begrijpen. Net als de rest van de wereld koppelt mijn geest ontvankelijk zijn aan klein zijn. Om op te kunnen nemen, moeten we ons immers ontvankelijk opstellen naar een Meester. We moeten zelf toestaan hoe de energie van die Meester in ons tot leven komt en dat klinkt alsof we dan ook worden overgenomen door deze Meester. Dat is wat we ook terug kunnen zien bij sektes. Daar stellen mensen zich ook ontvankelijk op, geven zich over aan de leider van de sekte en gaan daardoor de raarste dingen doen, tot zelfmoord aan toe. Ontvankelijk zijn is dan ook zeker niet zonder risico's, want waar zijn we ontvankelijk naar?

Als we ons ontvankelijk opstellen naar een sekteleider nemen we voeding tot ons die er voor zorgt dat we afhankelijk worden van deze leider en kunnen we eenvoudig gemanipuleerd worden. We raken onze eigen wil kwijt en ons eigen individuele zijn komt niet tot bloei. Sterker nog, ook onze persoon krimpt steeds verder in elkaar. Daaraan kunnen we ook direct het verschil herkennen tussen een sekteleider en een Meester: in het eerste geval verliezen we onze persoonlijkheid, worden we steeds meer een kopie van deze sekteleider, worden we steeds meer een slaaf van deze sekteleider, en, komt onze individualiteit nooit tot bloei. In het geval van een Meester verliezen we ook onze persoonlijkheid, datgene in ons dat niet natuurlijk is, maar krijgen we daarvoor in de plaats de opbloei van ons eigen natuurlijk zijn, van ons eigen individuele zijn. Waar we in het geval van een sekteleider dus onszelf kwijtraken, ontdekken we door een overgave aan een Meester nu juist net onszelf. Met een klein beetje geduld is het dus eenvoudig om te zien of we te maken hebben met een sekteleider of met een Meester. 

Uit onwetendheid stellen we ons in eerste instantie naast een Meester ook klein op als we devoot zijn. Omdat we in de fase dat onze persoon wordt afgebroken nog niet direct in staat zijn om onze eigen individuele expressie te geven. Het duurt even voordat deze expressie vrij komt en het duurt vaak ook nog even voordat we door hebben dat deze vrij is. Als we dan expressie geven, doen we dit op zo'n manier dat onze Meester groot lijkt, van groot belang is, en wij eigenlijk zelf niet zoveel voorstellen. Vanuit de persoon klopt dit ook. Vanuit ieders persoon klopt dit ook. De persoon is zonder Goddelijke voeding, zonder natuurlijke voeding, onbewust en onnatuurlijk en kan dan ook niet veel goeds inbrengen. Maar door devoot te zijn, komt deze Goddelijke voeding, deze natuurlijke voeding nu juist in ons tot leven en zijn we, zonder het door te hebben, dus eigenlijk juist in staat om de blijde boodschap zelf te verspreiden, op basis van ons eigen individuele zijn. Dat zijn is natuurlijk zichtbaar beïnvloed door de energie van onze Meester, zeker zolang we ons eigen individuele zijn nog niet volledig gerealiseerd hebben, maar dit zijn is op een andere manier bekeken ook direct al uniek. Die expressie die door ons devoot zijn spontaan vrijkomt, is van ons. Die expressie die door ons devoot zijn spontaan vrijkomt, komt door onze eigen unieke vorm heen naar buiten en kan daardoor onmogelijk volledig zijn zoals die van onze Meester. 

Ontvankelijk zijn is dan ook niet klein zijn maar gewoon onszelf kunnen zijn. Door onze devotie laten we enerzijds onze persoon steeds meer los waardoor we de energie van onze Meester steeds zuiverder en helderder op kunnen nemen. Anderzijds maakt dit de ruimte vrij om door deze voeding heen onze eigen individuele expressie steeds sterker te gaan ontdekken. Eén van de redenen dat ik me devoot op kan stellen naar Osho is dat ik hem jaren geleden al hoorde zeggen: ik geef je jezelf. En daar was ik al mijn hele leven naar op zoek. Wat dat inhield, de invulling die ik daar zelf bij had gemaakt, is niet meer. Dat is het stuk dat door mijn devotie en mijn overgave is weggevallen. Wat dat wel inhoudt, ben ik in deze fase steeds sterker aan het ontdekken en dat blijf ik wellicht ook gewoon mijn hele leven opnieuw ontdekken. Enerzijds zijn er kenmerkende aspecten aan mijn zijn, aan het zijn van ieder individu. Anderzijds is de basis van het leven verandering en zijn er ook aspecten die we continu moeten herzien en wijzigen. Dat maakt het leven ook speels en avontuurlijk. 

Mijn devotie, mijn ontvankelijk zijn, zie ik niet langer als iets om me voor te schamen maar eerder als iets om verheugd over te zijn. Het brengt me in contact met de energie van Osho en de energie van Pranay, Prana, en dat maakt een enorme vreugde in mijn innerlijk vrij. Het brengt me in contact met mijn eigen innerlijke stem waardoor ik in staat ben om op eigen individuele wijze expressie te geven en ook dat maakt een enorme vreugde in mijn innerlijk vrij. Mijn devotie, mijn ontvankelijk zijn, is dan ook niet langer iets om weg te moffelen zodat niemand het ziet maar is juist iets om te vieren en om van te genieten omdat juist daardoor heen mijn eigen unieke kleur zichtbaar wordt. Omdat ik juist daardoor op een steeds natuurlijkere manier kan zijn en leven, gewoon zoals ik ben. En dat is nu net waar ik al die tijd naar op zoek ben geweest.